Choć dolegliwości tej choroby określane są jednym mianem, to choroba ta posiada też liczne rozbieżności. Lecz posiada także wiele cech wspólnych, jak przygnębienie, zniechęcenie, smutek, ociężałość, brak motywacji i energii.

Takie właśnie cechy wspólne posiada depresja jedna z najczęstszych dolegliwości w dwudziestym pierwszym wieku. Jednostka chorobowa znana już przed naszą erą. Lecz nigdy nie spotykana na taką skalę, jak dziś.

Niżej znajduje się sprecyzowany podział depresji

• Depresja anaklityczna. Jest to termin odnoszący się do zaburzeń u noworodków i niemowląt.
• Depresja anankastyczna jest to depresja natręctw.
• Depresja lękowa, w której dominują obawy, poczucie zagrożenia, niepokój.
• Depresja atypowa charakteryzująca się zachowaniem reaktywności nastroju w stosunku do życia i towarzyszących mu wydarzeń.
• Depresja depersonalizacyjna jest postacią depresji endogennej przebiegającą ze stanami głębokiego zobojętnienia, niemożnością przeżywania emocji, poczuciem utraty kontaktu emocjonalnego z otoczeniem.
• Depresja lekooporna, gdzie trudno natrafić na lek przynoszący poprawę.
• Depresja poporodowa występuje u kobiet po porodzie i objawia się przytłaczającymi myślami o niewystarczającej opiece nad swoim dzieckiem.
• Depresja maskowana, gdzie dolegliwości somatyczne bardziej przypominają inny rodzaj choroby.
• Depresja hipochondryczna objawia się nieuzasadnionym lekiem o stan własnego zdrowia.
• Depresja młodzieńcza sprowadza zmęczenie, znużenie, apatię, drażliwość.
• Depresja melancholiczna jest stanem, w którym brak energii, występuje spowolnienie i ogólne przygnębienie.
• Depresja sezonowa jest nawracającą formą zaburzenia nastroju związanego z porami roku i niewystarczającym nasłonecznieniem.
• Depresja urojeniowa, to poczucie nieprawdziwych przekonań o własnym zachowaniu, sytuacji bytowej, winie.
  A także
• Depresja wywołana stosowaniem różnych substancji np. psychoaktywnych, alkoholu, narkotyków.
• Depresja z zahamowaniem jest to postać depresji, w której istnieje spowolnienie psychoruchowe, a nawet choroba może przybierać postać osłupienia.
• Depresja katatoniczna jest ciężką odmianą depresji, gdyż występuje duży lęk, urojenia, głęboki smutek i skrajne zahamowanie psychoruchowe.
• Zespół ciężkiej depresji zwany Zespołem Cotarda. Jest depresją z urojeniami, z przekonaniem o nieistnieniu.

Bardzo ważna w chorobie jest wiedza

Nierówność w przeżywaniu depresji sprawia, że osoby z mniejszym jej natężeniem rzadko trafiają do lekarza specjalisty. Zazwyczaj cierpią z powodu depresyjnych dolegliwości przez całe życie nie podejmując żadnego leczenia. Gdyż takie samopoczucie wydaje im się normalne, a wszelkie odczuwane dolegliwości składają na bark charakteru lub usposobienia, albo problemów życiowych.

Najbliższe otoczenie również skłania się ku takim opiniom i nie reaguje na dolegliwości osoby chorej na jeden z rodzajów depresji. Ogólnie szacuje się, że tylko 50% chorych na depresję korzysta z fachowej pomocy.

Depresja jest dolegliwością taką, jak każda inna. I borykając się z nią trzeba poznać ją od tak zwanej podszewki. Gdyż wiedza, to władza także nad chorobą. Zachowanie jednostki podczas depresji w dużej mierze zależy od posiadanej wiedzy. Gdy coś dokładnie poznajemy, to mniej się tego boimy.

Przykładem niech będzie zachowanie anestezjologa przed operacją. Anestezjolog dokładnie informuje pacjenta o tym, co będzie jego udziałem i co może on odczuwać przed, w czasie i po zabiegu. Dzięki tej wiedzy pacjent jest spokojniejszy, nie boi się, bo posiada wiedzę na temat tego, co może się dziać. I wie, że jest to przejściowe, że trzeba się z tym zmierzyć, aby przejść zabieg operacyjny i być zdrowym.